سؤال ۱۵۰: لطفا استبراء و حکم رطوبت بعد از غسل جنابت را توضیح دهید؟ آیا رطوبتی که بعد از غسل جنابت خارج می شود باید نشانه های منی را داشته باشد تا نجس باشد؟ اگر شخص جنب بدون بول کردن غسل کند و بعدا از او رطوبتی خارج شود که نداند بول است یا منی، آیا باید مجددا غسل جنابت کند؟ نحوه انجام استبراء و حکم شک در اینکه آیا استبراء انجام شده یا نه را نیز توضیح دهید؟ با تشکر

پاسخ ۱۵۰: مستحبّ است انسان بعد از بيرون آمدن منى بول كند، و اگر نکند و بعد از غسل رطوبتى از او بيرون آيد، كه نداند منى است يا رطوبت ديگر، حكم منى را دارد.[۱] بیشتر

سؤال ۱۳: اگر شخص جلوی خروج منی را بگیرد و منی خارج نشود، ممکن است منی در مجاری ادرار باقی بماند و هنگام ادرار خارج شود ؟ در آن صورت باید غسل کرد؟ حکم خروج منی باقی مانده در مجرا چیست؟

جواب ۱۳: حضرت امام خمینی (ره) و دیگر مراجع تقلید فرموده اند: “اگر منى از جاى خود حركت كند و بيرون نيايد، يا انسان شك كند كه منى از او بيرون آمده يا نه، غسل بر او واجب نيست.”[۱]

بنابراین اگر انسان از خروج منی جلوگیری کرده و پس از مدتی بول کند؛ اگر یقین دارد که منی از او خارج شده است لازم است غسل جنابت نماید، ولی اگر یقین ندارد که همراه بول، منی خارج شده، غسل واجب نمی شود.

لازم به تذکر است در مواردی که انسان شک دارد که منی از او خارج شده است یا نه، می توانداحتیاطاً غسل جنابت کند ولی باید برای خواندن نماز وضو هم بگیرد.

برای آگاهی بیشتر به نمایه زیر مراجعه فرمایید:

نمایه: نشانه های منی و متمایل شدن آن به رنگ زرد در مردان، پاسخ شماره ۱۰٫

[۱] .  توضيح المسائل (المحشى للإمام الخميني)، ج ‏۱، ص ۲۱۱ ،مسأله ۳۵۲؛ سایت رسمی دفتر مرجع عالیقدر حضرت آیت الله العظمی سیستانی، احکام جنابت.

سؤال ۱۰: نشانه های منی و متمایل شدن آن به رنگ زرد در مرد چیست؟ زیاد شدن ترشحات مرد هنگام بازی با همسرش نیاز به غسل دارد؟

پاسخ ۱۰: علایم و نشانه های تشخیص منی طبق دیدگاه های فقها چنین است:

همه ی مراجع عظام (به جز آیات عظام بهجت، صافی و مکارم): خروج منی در مردی که سالم است و مریض نمی باشد، دارای سه نشانه است: ۱٫ همراه با شهوت باشد. ۲٫ با جستن بیرون آید. ۳٫ بدن سست شود. اگر هیچ یک از نشانه های سه گانه و یا یکی از آنها را نداشت[۱]، حکم به منی نمی شود؛ مگر آن که از راه دیگری یقین کند که منی است.[۲] این در انسان های سالم شرط است، اما در انسان های مریض و زن یک علامت کافی است.[۳] بیشتر

سؤال ۶: در چه حالاتی تماس زن و شوهر باعث شکستن وضو می شود؟ آیا هنگامی که وضوء گرفته ایم لمس کردن و دست زدن به همسرمان حرام است؟

پاسخ ۶: هفت چيز وضو را باطل مى‏كند: اول: بول. دوم: غائط.سوم: باد معده و روده كه از مخرج غائط خارج شود. چهارم: خوابى كه به واسطه آن  چشم نبيند و گوش نشنود، ولى اگر چشم نبيند و گوش بشنود وضو باطل نمى‏شود. پنجم: چيزهايى كه عقل را از بين مى‏برد، مانند ديوانگى و مستى و بى‏هوشى. ششم: استحاضه زنان. هفتم: كارى كه براى آن بايد غسل كرد مانند جنابت.[۱]

بنا بر این در صورتی که تماس زن و شوهر در حدی باشد که هیچ یک از موارد بالا اتفاق نیفتاده باشد  موجب نقض وضوء نمی گردد. و آبهایی که در چنین مواقعی از انسان خارج می شود محکوم به طهارت است. (تنها بول و منی نجس هستند و خروج شان موجب بطلان وضوء می شوند.

اما اگر انسان جماع كند و به اندازه ختنه ‏گاه يا بيشتر داخل شود، در زن باشد يا در مرد در قُبُل باشد يا در دُبُر، بالغ باشند يا نابالغ اگر چه منى بيرون نيايد، هر دو جنب شده و می بایست غسل کنند. مگر زمانی که شك كنند به مقدار ختنه گاه داخل شده است يا خیر، که در این صورت غسل بر آنها واجب نيست[۲]، و به تبع، وضوء نیز نقض نمی گردد.

لازم به ذکر است که جنابت از دو راه حاصل می شود:

۱) نزدیکی و آمیزش جنسی، اگرچه منی بیرون نیاید.

۲) بیرون آمدن منی، (حتی بدون دخول) چه در خواب باشد یا بیداری، کم باشد یا زیاد، با شهوت باشد یا بی شهوت، با اختیار باشد یا بی اختیار.[۳]

طبق نظر اکثر فقها رطوبتی که از زنها خارج می شود، اگر همراه با شهوت (در حد ارگاسم و اوج لذت جنسی) باشد درحکم منی است و باید غسل جنابت کند.[۴]

بنا بر این واجب است بعد از هر مقاربت و نزدیکی زن و مرد غسل جنابت انجام دهند چه از آنها منی خارج شود یا نشود.

توضیح بیشتر آن که غسل جنابت به خودی خود واجب نیست، اما برای انجام کارهایی که شرط آنها داشتن طهارت است، مانند: نماز، داخل شدن مسجد، دست زدن به خط قرآن و… غسل جنابت واجب می شود[۵].

[۱] توضيح المسائل (المحشى للإمام الخميني)، ج‏۱، ص: ۱۸۸

[۲] . توضيح المسائل (المحشى للإمام الخميني)، ج‏۱، ص۲۱۰٫

[۳]. توضیح المسائل مراجع، م۳۴۵؛ وحید، توضیح المسائل، م ۳۵۱؛ وحید، توضیح المسائل، م ۳۵۱؛ نوری، توضیح المسائل، م ۳۴۶ و خامنه ای، اجوبة الاستفتاءات، احکام غسل جنابت.

[۴]. توضیح المسائل مراجع، ج۱، ص ۲۰۸، مسئله ی ۳۴۶٫

[۵]. توضيح المسائل (المحشى للإمام الخميني)، ج‏۱، ص: ۲۱۴، مسأله ۳۵۷٫